Afekt i obecność

Jedną z głównych tendencji we współczesnej myśli humanistycznej jest próba przemyślenia roli afektów i emocji w naszym życiu osobistym i społecznym. Zwrot afektywny zakłada, że człowiek w swoich codziennych wyborach i interakcjach z innymi kierowany jest w znacznym stopniu przez splot emocji i pragnień, a ich ekspresja ma fundamentalny wpływ na jego funkcjonowanie w społeczeństwie.

Internet i nowe technologie są obszarem w którym obserwujemy coraz większą manifestację emocji: od afektywnych statusów i emotikonów na Facebooku, który prowokuje do nieustannej ekspresji własnego samopoczucia i zainteresowań, przez imperatyw wyrażania aprobaty w formie lajków, po antyspołeczne postawy cyber-nienawiści i hejtingu. Funkcjonowanie w systemie, w którym codzienna aktywność, podróże, kontakty z przyjaciółmi i przygody kulinarne są przedmiotem ciągłej dokumentacji i aktualizacji, angażuje nas w specyficzną produkcję emocjonalną, która niesie za sobą obietnicę popularności i gratyfikacji.

Artysta wideo Ed Atkins poddaje krytycznej refleksji hipermedialne formy towarzyskości i ekonomię uwagi; jednocześnie wykorzystuje sterylną i perfekcyjną estetykę High Definition jako środek do przekazania głęboko emocjonalnej i osobistej narracji. Powodując w widzu uczucie dyskomfortu, Atkins, poprzez odhumanizowaną technologię cyfrową, bada intensywność obrazowych przedstawień miłości, alienacji, depresji i patosu. Po drugiej stronie spektrum sytuuje się twórczość artystek Hannah Perry, Bunny Rogers i Jennifer Chan, które rezygnują z bezpośredniej, krytycznej kontestacji na rzecz patosu i otwartej, sentymentalnej demonstracji emocji. Niewymuszona prostolijność i konfesyjna autentyczność przekazu, nasycone rozterkami egzystencjalnymi, są próbą definicji samej siebie i własnej relacji z otoczeniem.