Hannah Perry

Prace Perry są refleksją nad tożsamością pokolenia, którego proces dojrzewania przypadł na okres dynamicznej ekspansji internetu i kultury medialnej. Tożsamość rówieśników Perry jest dla artystki zbiorem otwartych pytań o iluzję wspólnoty, autentyczność przeżywanych emocji i potencjału, jaki daje technologia wykorzystywana do kreacji siebie i własnego ja.

Utrzymana w estetyce DIY, instalacja „Wybacz, że nie powiedziałam nawet cześć” składa się przede wszystkim z materiałów przemysłowych: rusztowania, tworzyw sztucznych, głośników samochodowych. Jest performatywnym gestem w przestrzeni wystawy, który nawiązuje interaktywny dialog z widzem. Pracę można również odczytać jako komentarz o zawłaszczonych przez mainstream ideałach subkultur lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, a jednocześnie jako pytanie o nowe formy identyfikacji społecznej przez młode pokolenie.