Estetyka korporacyjna

Artyści prezentowani w ramach tej kategorii wykorzystują jako motyw artystyczny estetykę i strategie przejęte z obszaru marketingu i reklamy. Demaskują w ten sposób mechanizmy, które rządzą kulturą wizualną ukierunkowaną na zysk, popularność i akumulację. Przestrzenią jednoczesnej inspiracji i kontestacji dla artystów takich jak DIS, Pamela Rosenkranz czy Takeshi Murata jest świat trendbooków, prezentacji PowerPoint i wyidealizowanych fotografii stockowych, które zdominowały krajobraz naszej rzeczywistości medialnej. Nowoczesność i konsumpcjonizm są dla nich przedmiotem ironicznej refleksji na temat naszych aspiracji o spójnej tożsamości, którą należy zaprojektować, opakować, zareklamować i sprzedać na wzór produktu lub gadżetu.

Warto zauważyć, że praktyki artystów związanych z estetyką korporacyjną przypadły na moment kryzysu globalnych rynków finansowych. Ich artystyczną strategię można również odczytać w świetle filozoficznego nurtu zwanego akceleracjonizmem, który zakłada, że przyspieszenie tempa kapitału doprowadzi do jego ostatecznego samozniszczenia.

Obraz świata, który wyłania się w wyniku tej dystopijnej wizji to krajobraz rodem z filmów takich, jak Cosmopolis Davida Cronenberga i Holy motors Leosa Caraxa – hipernowoczesne miasto pogrążone w spekulacyjnym chaosie sunące nieuchronnie ku zagładzie.